Ik ga op reis en neem mee, naar een onbewoond eiland. Een vraag die iedereen zichzelf wel eens heeft gesteld. Een cliché vraag die een cliché antwoord oproept. Zoiets als: stel je wint een miljoen, wat dan. Tenzij je eerlijk naar jezelf bent.
Ik neem mee, een Corry, een Karla of een Willem. Namen die binnensmonds worden geroepen als het niet helemaal goed gaat en ik op mijzelf ben teruggeworpen. Deze namen kunnen mij helpen, vullen mij aan. Ze begrijpen mij. Wij denken over veel dingen hetzelfde maar kunnen ook lekker fel discussiëren. Armoede die is ingeslopen in mijn eigen relatie kunnen ze doorbreken. Wij delen daarnaast ook nog eens een muzikale smaak.

Ja, zo’n Corry is ook nog een ander verhaal. Dat zijn de dames die mijn fantasie prikkelen als het met mijn partner niet helemaal synchroon loopt. Vrouwen waarbij ik op zo’n moment zou willen wegkruipen. Ongestoord en ongegeneerd. Door niemand bespied want wij zijn daar de enigen op het eiland. Natuurlijk is het wel een zonover­goten eiland. Geen gedoe onder de dekens of met fluffie sokken aan tegen de kou.

De gevolgen van die Corry’s zijn ook bekend. Vrienden die met hangende pootjes weer voet op vaste wal zetten. Vrienden die zonder partner en een Corry hun leven moeten hervatten. Want het eiland is geen onbewoond eiland meer als het wordt bezocht. De betovering is door­broken en van ongerept­heid blijft niet veel over.
Ik realiseer mij dit elke keer weer als ik maar een schim van een Corry tegenkom, of verlang naar het onbewoonde eiland. En zo is dit schrijven een uitnodiging aan mijn lief geworden. Niet om naar een eiland te gaan, maar gewoon samen naar de voortuin. Geen heimelijke, maar een publiekelijke liefdesverklaring dus.

Alleen, hoe publiceerbaar? Dat moet ik eerst met mijn lief bespreken.

05-07-2022

roboodt