Was ik maar de schrijfpen van Marijn de Vries. Op z’n minst een pen in haar rechterhand als ze linkshandig is. Vastgeklemd tussen haar wijsvinger, duim en middelvinger. Ondersteund door een gekromde ringvinger en pink die rusten op het papier. Ik wil voelen hoe het is om zo te schrijven. Hoe zij de letters op het papier positioneert en zo de woorden vormt die de lezer meenemen naar een wereld waarvan wij geen weet hebben, maar die toch bestaat.
Haar inlevingsvermogen, daar moet ik elke keer weer aan denken als ik zelf schrijf over wat mij bezighoud of over wat ik heb beleefd. Mijn lezers hebben geen weet van haar kunde, ondanks mijn adoratie voor haar en haar beïnvloeding van mij.
Alleen mijn partner, die ook de Trouw leest en mijn teksten redigeert weet van haar en mijn aanbidding. Aan de ontbijttafel: “Ook al gelezen hoe zij in de benen van Wout van Aert is gekropen? Prachtig zoals alleen zij dat kan. ” Potverdrie, is ze van Trouw overgestapt als columnist naar NRC. Waar moeten wij nu het in hemelsnaam over hebben bij beschuit en sterke koffie?
Was ik maar de computer van Marijn de Vries. Zodat ik kon voelen hoeveel moeite het haar kost om de aantekeningen uit te werken. Met tien vingers typt ze, blind uiteraard. Haar vingertoppen toucheren het toetsenbord. Woorden worden opgeslagen in het geheugen, aaneengeregen tot zinnen. Ze dicteert de toetsen, streelt de toetsen bij een overdenking.
Backspacen, hele zinnen deleten alsof het geen pijn doet woorden overboord te gooien. Ze weet dat alleen de beste woordencombinaties mogen overblijven, dat dit de bouwstenen zijn van het verhaal dat ze wil vertellen. Een verslag, een geschiedenis die ze deelt met passie.
Als sportcolumnist met een topsportmentaliteit laat ze je meegenieten, brengt ze interesse en bewondering te weeg. Niet alleen voor het wielrennen, de sport die ze zelf professioneel heeft beoefend maar ook voor vele andere sporten. Met welgemeende verwondering beschrijft ze de opmerkelijke weg naar eventueel succes van sporters.
De ziel van een vertelling is geloofwaardigheid. Met een voorstellingsvermogen dat mijn verbeelding overstijgt bereikt Marijn de Vries dit door niet in de huid van, maar onder de huid te kruipen. Zij doet dit met zo’n waarschijnlijkheid dat zij mij mee neemt in haar belevingswereld. Haar oprechtheid overtuigt mij van zaken die ik eigenlijk voor onmogelijk had gehouden. Maar na het lezen van haar schrijfsels ben ik van dat onbestaanbare overtuigd.
Door de innemende pen van Marijn de Vries overweeg ik soms om mijn abonnement van ochtendkrant Trouw op te zeggen en een abonnement op de middagkrant NRC te nemen.
roboodt
(Geschreven naar aanleiding van de column van Marijn de Vries in de NRC van vrijdag 8 juli 2022
Een oefening voor mijn schrijfopleiding: schrijf een blog in de stijl van je favoriete blogger.)
Marijn de Vries heeft via LinkedIn een reactie gegeven op de pen van Marijn de Vries.
