Zonder ondersteuning zwalkt mijn arm als een dronken tor alle kanten op. Slaat mij zelfs bijna in mijn gezicht. Alsof overslaande golven je weerloos maken en je overgeleverd bent aan hun grillen. Ik word aan mijn duim-artrose geopereerd en heb net de verdoving gekregen.
De anesthesist vroeg vooraf of ik wel 50 minuten stil kan blijven liggen. Zo nee, dan kan ik naast de verdoving ook nog een roesje krijgen. Geen roesje. Het is een kwestie van je er maar aan overgeven. Bij een kanotocht op volle zee moet je ook de deinende golven niet willen corrigeren. De verdoving werkt, mijn hele arm is gevoelloos en verlamd maar heeft wel oncontroleerbare spasmen. Druk en beweging neem ik nog wel waar. Een raar en doods gevoel. Mijn arm en vingers liggen gestrekt, toch voelt het of mijn arm in een hoek van 90 graden staat en ik met mijn duim en wijsvingers een rondje maak. Dit is het geheugen van de zenuwen op het moment van de verdoving.
De operatie was zeker een wild waterbaan? Nee, deze periode ervaar ik niet als een kano avontuur op wild water, meer een spannende kajak tocht op onbekend groot water. Met pijn als onverwachte windvlagen van windkracht 7-8, als ik mijn gipsduim stoot of er onverhoedse bewegingen mee maak.
Geen roesje, ik kan dus communiceren met de artsen. Wel heb ik oortjes in met muziek. Met mijn niet verdoofde hand bedien ik het volume. Hard of erg hard, afhankelijk van wat ze achter het groene scherm met mijn duim uitspoken. Er wordt gebeiteld in en getrokken aan mijn hand. Het beitelen trilt door tot in mijn schouder. Ook het gesjor voel ik boven de verdoving uit. Hoezo moet ik stil kunnen blijven liggen, vraag ik lachend aan de chirurg, jullie trekken mij zowat overboord.
De latijnse termen die ik door mijn muziek heen hoor hoef ik niet te begrijpen. Ook de summiere uitleg over wat ze aan het doen zijn dringt niet echt tot mij door. Ik heb mijn concentratie bij de muziek. Totdat de verpleegkundige naast mij opeens zegt: zo, ze zijn al aan het hechten. Even later mag ik met een dik gipsverband om mijn hand in een rolstoel plaatsnemen. Op weg naar de recoveryruimte. Waar mij een heerlijke tosti wacht. Ik ben al meer dan 9 uur nuchter.
Een tosti die nog lekkerder smaakt dan dat lekkerbekje na een kanotocht van meer dan 8 uur rondom Schiermonnikoog.