Welkom in de wereld van de één-handigen. Het gips van de operatie aan mijn rechterduim is vervangen door een pols-spalk. Ik ben hiermee minder afhankelijk van de zorg die ik mij als patiënt heerlijk laat aanleunen. Ik ben nu wel zelfstandiger, maar ik voel mij dubbel gehandicapt als rechtshandige in de wereld van de links één-handigen. Alsof de wereld om mij heen uit balans is.
Een kleine week heb ik in een joggingbroek rondgelopen. Vlak voor de operatie als een prenatale aankoop gekocht. Het touwtje kan ik met één hand en mijn mond redelijk strak aantrekken. Na enige oefening lukt het mij nu ook om met mijn linkerhand mijn spijkerbroek dicht te knopen en de rits omhoog te trekken. Een spijkerbroek van mijn lief aantrekken heeft geen zin, ook al hebben wij de zelfde maat. Zij draagt voornamelijk ‘mannelijke’ uitvoeringen met rechter sluiting. Broeken met een linker ‘vrouwelijke’ sluiting zijn van die strakke stretch gevallen. Die zitten niet lekker.
Mijn duim staat in de pols-spalk gelukkig niet meer zo breeduit als in de gipsbrace. Ruim zittende shirts kan ik nu aantrekken zonder mijn duim pijn te doen. De T-shirts waarvan de rechtermouw is ingeknipt, en die mij een koude rechter onderarm gaven, zijn opgeruimd. Een mooie nieuwe troostkoop trui aantrekken lukt nog niet, die heeft een te krappe mouw. Je moet iets hebben om naar uit te kijken.
Naast mijn mond zijn heupen, knieën, voeten, neus en kin allemaal lichaamsdelen waarmee ik mijn linkerhand kan helpen. Ondanks dat ik met beeldhouwen en klussen mijn linkerhand coördinatie redelijk ontwikkeld heb gaat het allemaal bruusker en net iets minder gecontroleerd. Een computermuis geeft daarin tegen weinig probleem. Dubbelklikken, rechter- en linker muisknop zitten al wel als vanzelfsprekend in het spiergeheugen van mijn linkerarm. Schrijven vraagt een verfijndere motoriek. Voor mij blijft schrijven met links nog steeds het tekenen van letters.
Mijn winterjas aandoen is lastig. De spalk krijg ik niet door het manchet. De mouw heb ik maar naar binnen getrokken. Voor een snelle plas van Binthi onze hond sloeg ik de jas om mijn schouders zonder de rits dicht te doen. Bij een lange wandeling niet handig. Met één hand de rits vastmaken lukt mij niet. De eerste beste voorbijganger maar gevraagd, zou u mij misschien even willen helpen? Zeker meneer, was het antwoord van de scholier die ik had aangesproken. Waarna hij mij hielp de rits dicht te doen.
De jas heb ik nu een klein beetje dicht gemaakt. Een veiligheidsspeld voorkomt dat de rits naar beneden gaat en open schiet. Ik stap in de jas, doe mijn linker arm door de mouw en wurm de andere kant over mijn rechterschouder. Met mijn mond voorkom ik afzakken van de jas. Daarna leun ik met mijn heup tegen de deurpost, klem de onderkant daarmee vast en trek met één hand de rits omhoog. Als een soort mitella steun ik met mijn spalkhand in mijn linker binnenzak. Dit geeft rust en mijn hand is beschermd tijdens het wandelen.
Binthi is er ondertussen al aan gewend dat ‘kom we gaan’ wat langer duurt dan normaal. Dat we onderweg vaker worden aangesproken als mensen mij met één arm zien. Ze gaat er heel trouwhartig bij zitten als ik de vragen beantwoord, blij kwispelend als we weer verder wandelen.
Wandelen doe ik veel. Zoveel dat ik nu meer pijntjes in mijn knieën en voeten heb dan in mijn duim. Ik dacht dat komt door het vele zitten, Netfix kijken en computeren. Dus ging ik meer bewegen door nog meer te wandelen. Totdat ik realiseerde: door met een arm binnen in mijn jas te wandelen belast ik mijn lijf op een hele andere manier dan normaal. Ik loop waarschijnlijk een beetje uit evenwicht.
Ik moet uitkijken dat ik straks ook niet nog voor het uit balans lopen naar de fysio moet. Ik zal eerst maar eens uitkijken naar een andere winterjas waarbij mijn hand met spalk gewoon door de mouw kan. Mijn arm weer met de beweging van het lopen mee kan zwaaien. Zodat mijn arm en ik weer in evenwicht zijn