Piepschuim, hoe verwarrend wil je het hebben. Als je als theatergroep die de klimaatverandering als onderwerp heeft jezelf zo noemt. Piepschuim is een petrochemisch product gemaakt van aardolie. Aardolie, fossiele brandstof is een van de aanjagers van de klimaatopwarming. Maar daarnaast bestaat piepschuim voor 98% uit lucht die opgesloten zit in kleine bolletjes polystyreen en is dus een zeer bruikbaar isolatiemateriaal. Hoe luchthartig kan je een zwaar onderwerp op de planken neerzetten?
Deze dualiteit komt in de voorstelling ‘Buiten de lijntjes’ van theatergroep Piepschuim constant om de hoek kijken. Het begint al met de openingsscène. Als een schlemiel komt muzikant Robbert Koekoek de coulissen uit gesjokt. Even later heft zanger Cor Burger luidkeels een lied aan, dat echt lulliger dan lullig is. Een opwarmertje zonder klimaat inhoud.
Tijdens de voostelling blijkt de schlemiel een ras muzikant te zijn. Die zowel de klarinet, de baritonsaxofoon, een cabareteske melodica en nog wat onverwachte instrumenten bespeelt. Daarmee de liederen van wonderschone muziek voorziet. Het slotlied is niet luidkeels gezongen maar juist ingehouden. Op een Maarten van Roozendaalse meeslepende manier, geven ze ons de hoop die aan het begin van de voorstelling is beloofd.
De voorstelling wijst niet met het alwetend vingertje, maar stelt vragen en geeft richting. Ze geven zelf het goede voorbeeld met een tweedehands decor. Het grond- en achterwanddoek komt van een voorstelling van cabaretier Lebbis. De kleding is eerder door Theo Maassen en Pieter Derks gedragen. Hun boodschap is met prangende humor en mildheid omfloerst. We moeten ons voorstellen dat we morgenavond tegenover elkaar zitten. Dan weet je wat je tegen elkaar moet zeggen: Schat we moeten praten. Die volgende avond heb ik een afspraak met mijn vader. Grinnikend zie ik mij tegenover de 93 jarige aan tafel zitten en zeggen, schat…
Ja, zelfs met hem moet ik een klimaatgesprek voeren. Met elkaar hierover in gesprek blijven is het belangrijkste.
Na de voorstelling, die ik in de kleine zaal van de Goudse Schouwburg heb gezien, raak ik in gesprek met Cor. Ik vraag hem naar de tatoeage op zijn rechterarm. Vanuit de zaal lijkt het op een soort regenworm die vanaf zijn pols over zijn arm naar zijn nek kruipt. Nu van dichtbij ziet het eruit als een weergave van een lang uitgerekte onregelmatige hartslag amplitude. Het is de grafiek van de oplopende temperatuur van de aarde sinds 1880. Als je het klimaat en de opwarming daarvan verbeeldt in een tatoeage die tot over je schouder loopt, dan is het wel duidelijk dat je deze problematiek niet zomaar van je schouders laat afglijden. Je daar een voorstelling over moet maken.
Ik schrijf je een lied, is een zin uit de voorstelling die bij mij is blijven hangen. Ik schrijf jullie een recensie, omdat de voorstelling dat verdient.
Roboodt, 23-04-2023