Mijn keyfob heb ik ooit eens mijn tele-transporter genoemd. Het is de sleutel die ik gebruik om van de ene wereld naar de andere wereld te komen. Hiermee verschaf ik mij toegang tot de kinderwereld vanuit de grote mensenwereld en andersom. Deze transformatie gaat gepaard met een hoge piep, die aangeeft dat de aanvraag voor deze overstap is geaccepteerd.
Sommige Marietjes, Pietjes of Allies kunnen mij daarbij helpen. Om samen in de grote mensenwereld te stappen. Ik geef ze mijn keyfob en vraag of ze goed willen luisteren of ze de piep horen als ze de magische sleutel tegen de ontvanger drukken. Zo heb ik mijn twee handen vrij om andere kinderen bij de hand te houden. Die niet zomaar los te laten in de wereld aan de andere kant.
Als ze mij helpen, zie ik ze groeien. Tot nu toe heeft het nog niet tot botsingen bij de kinderen onderling geleid. Gedoe over zij wel, ik niet of zoiets is nog niet aan de orde geweest. Ik vraag de keyfob altijd gelijk terug als we aan de andere kant zijn. Eén Pietje deed een keer moeilijk over het teruggeven hiervan. Dat was gelijk einde oefening.
Door mijn collega’s ben ik aangesproken op mijn manier van werken. Als kanoër zou ik het een aanvaring noemen. Als invalchauffeur noem ik het een aanrijding. Een botsing nog wel met de andere chauffeurs, gelukkig met minimale schade. Daar zijn we een te hecht team voor.
Om aanrijdingen in de toekomst te voorkomen, is in het eerst volgende teamoverleg dit zeker een van de agendapunten. Safety first.