We zijn op weg naar de support demo van Extinction Rebellion -XR-. Op deze zondag blokkeren zij opnieuw het begin van de A12 in Den Haag. Zaterdag is er ook al voor de zevende keer geblokkeerd. Een zaterdag in september met temperaturen van 31 graden Celsius. Ongelofelijke temperaturen voor de tijd van het jaar.
Waarom demonstreren tegen subsidie op fossiele brandstof. Fossiele brandstof is een van de aanjagers van klimaatverandering. Voel ter plekke de gevolgen hiervan. In september factor 50 zonnebrandcrème smeren.
De politiek heeft na zeven keer op hun verantwoordelijkheid te zijn aangesproken nog steeds niet adequaat gereageerd. Ja, ooit in 2009 is er beloofd de subsidie in de vorm van belastingafspraken en btw voordelen langzaam te gaan afbouwen. Nu in 2023 zijn de voordelen voor de grootverbruikers, de fossiele industrie en luchtvaart nog steeds 37,5 miljard euro per jaar.
Waanzinnig: belastingvoordelen krijgen bij het maken van vervuilende producten en dat dan de aandeelhouders de winst opstrijken.
XR gaat daarom nu niet meer om de zoveel maanden de politiek op hun verantwoordelijkheid wijzen. Nee, vanaf nu elke dag. Dus op zaterdag, zondag, maandag, dinsdag, woensdag etc. Net zolang tot de politiek luistert naar haar burgers en haar verantwoordelijkheid neemt in deze klimaatcrisis.
Ik heb twee keer als supporter de A12 blokkeerders ondersteund en opgevangen. In maart konden enkele rebellen de blokkade niet meer volhouden door onderkoeling dankzij de waterkannonen. Deze zaterdag bij de eerste blokkade in september zit ik zelf ook op het asfalt. Ik kan niet meer alleen ondersteunen. Mijn gevoel van urgentie is te groot om alleen maar een supporter te zijn. Bang voor onderkoeling ben ik niet. Nee, ik ben eerder blij met de verkoeling die het waterkanon nu geeft.
Angst voor een arrestatie heb ik niet. Wel ben ik benieuwd hoe de arrestatie verloopt en of mijn ietwat ouder wordend lijf daar nog tegen kan. Als kraker, anti militarist en anti kernenergie- en kernwapens actievoerder heb ik in verleden regelmatig tegenover de politie gestaan en ben toen meerdere keren gearresteerd en veroordeeld. Maar dat is meer dan dertig jaar geleden.
In de aanloop naar de blokkades van de A12 verbaas ik mij er over hoe goed XR georganiseerd is. Hoe er op gehamerd wordt dat de acties strikt geweldloos zijn. Deze geweldloosheid en de massaliteit zijn de kracht ervan. Ook de verschillende leeftijden van de actievoerders, van jong tot oud die samen op het asfalt zijn, ervaar ik als een grote kracht.
XR geeft trainingen in hoe je op te stellen tegen over het politie optreden. Waarbij de vraag of je lijdzaam verzet wil plegen of zal meewerken met de politie centraal staat. Er is veel aandacht voor persoonlijk welzijn.
Bij blokkades vroeger van de kerncentrale Dodewaard en militair vliegbasis Woensdrecht was er altijd ondersteuning van advocaten en was er de EHBA -eerste hulp bij acties- voor verwondingen. Er was een structuur van basisgroepen om anonimiteit en excessen te voorkomen.
Nu is de organisatie bij deze grote burgerlijke ongehoorzaamheidsactie ook weer goed geregeld. Je sluit je aan bij een groep, vinger genoemd, en vooraf krijg je een nummer en een telefoonnummer om aan door te geven als je gearresteerd en weer bent vrijgelaten bent. Mijn nummer is 878. Op sommige armen zie ik nummers boven de 2000. XR heeft een team van advocaten en mensen rondlopen die bij arrestatie je nummer vragen. Door dit nummer met watervaste stift groot op je arm te schrijven is vragen niet eens nodig. Gewoon zwaaien. Niet alleen de politie houd je in de gaten ook XR.
Arresteren is tot nu toe niet meer dan bestuurlijk verplaatsen. De locatie waar deze zaterdag de stadsbussen heen rijden is opnieuw de parkeerplaats bij het ADO-stadion. Waarna ze je direct weer vrijlaten.
De groep waarmee ik het asfalt op ga staat achteraan. Politiebussen sluiten ons in, maar we kunnen gewoon het gras op blijven lopen richting het Malieveld. De sfeer is gemoedelijk met al het gezang en het contact met de supporters op het gras. Na verloop van tijd komen twee waterkanonnen achterom gereden. Als de politiebussen de linie openen komen de waterkanonnen naar voren. Onder luid gejoel doen ze hun werk en geven ons verkoeling. Het is wel heel, heel veel water. Ik voel mij net een kleuter die op zijn kontje in het kikkerbadje zit te spelen. De waterstralen staan niet zoals vorige keren op sproeistand. Een stuk harder, maar niet zo hard dat je echt wordt weg gespoten.
Vooraan in de blokkade zijn de mensen ook al meerdere keren natgespoten en is er om half drie begonnen met het aanhouden en afvoeren. Achterin belooft het een latertje te worden. Ik heb voor onze hond thuis tot acht uur een oppas. Tegen zes uur is de blokkade nog niet voor de helft van het wegdek gehaald. De kracht van de massa.
Aanwezig zijn in grote getale, je laten zien en horen daar gaat het om. Omdat het je laten arresteren niet het doel is, besluit ik om uit te stappen. Morgen wil ik er weer fris en fruitig bij zijn. Na nog éénmaal mee gescandeerd te hebben wens ik mijn mede actievoerders succes en stap uit. Ik ga van de A12 af via het fietspad langs het Malieveld en loop naar het NS station. In de trein SMS ik naar het opgegeven telefoonnummer: 878 heeft de trein naar huis genomen. De stadsbus lijn A12 richting het ADO-stadion laat te lang op zich wachten. Ik krijg een duimpje terug.
Ondanks de ontspannen sfeer ben ik erg moe en zit ik vol gedachten en vragen. Tot nu toe is, op een enkele frustratie uiting van een paar agenten, geen buitenproportioneel of structureel geweld gebruikt. Hoelang duurt het voordat de politie wel met geweld reageert op lijdzaam verzet, nu er elke dag blokkades komen? En hoe reageer ik daar fysiek en mentaal op? Ik besluit zondag niet op het asfalt te gaan zitten maar als supporter de blokkade te gaan aanmoedigen.
Na een klamme nacht gaan we op een knetterwarme ochtend met onze hond eerst naar het strand. Die heeft dat, en wij eigenlijk ook wel na gisteren, nodig. Als wij daarna aankomen bij de blokkade zijn ze al ingesloten. Door het grote aantal politie voertuigen kan je er niet veel van zien. Gelukkig draagt geluid over politiebusjes heen. Later hoor ik van een van de wegzitters hoe belangrijk supporters zijn. Juist als je ze alleen maar kan horen en niet zien. Dat weet ik nog van vroeger toen ik was opgepakt en er lawaai demonstraties bij het politiebureau waren.
Mooi moment is als er uit het niets nog een laatste groep blokkeerders met spandoek komt aanlopen. Zij gaan achter de politie afzetting op het asfalt zitten. Ik zie vertwijfeling bij de politie van wat nu weer. Van alle kanten komen er nog meer politiebusjes aangereden om deze groep in te sluiten. Waarmee er twee blokkades tegelijk achter elkaar op de A12 zijn. Ook bij deze groep komt weer een waterkanon voorrijden. Alleen nu voor eigen gebruik van de politie, die onder de nevelstand verkoeling krijgt.
Het afvoeren van de mensen op het asfalt begint snel. Te snel, de stadsbus is er nog niet. Tussen de linie van busjes door zie ik ze onder politiebegeleiding weer teruglopen naar de blokkade.
Ook rondom de supporters komt politie in linie staan. De politie heeft ondertussen op het grasveld in carré rood-witte linten gespannen. Wie er uit gaat mag er niet meer in. Als de voorste blokkade grotendeels is afgevoerd, sommeert de politie ook de supporters het grasveld te verlaten. Uit veiligheid voor onze hond gaan wij aan de andere kant van het lint staan. Maar als wij over het fietspad quasi hond uitlatend naar de tweede blokkade lopen worden wij tegen gehouden. Het hele grasveld tot aan het malieveld is niet meer toegankelijk. Ook de supporters verdrijft de politie daarna met zachte hand.
Op terugweg naar huis blijf ik mij afvragen hoe dit zich gaat ontwikkelen. Is de repressie van overheidswege ingezet? Zitten wij daar op het asfalt voor niets en is het eigenlijk niet meer dan een schreeuw uit angst voor de ondergang van de aarde? Een ondergang die haast onvermijdelijke lijkt. Maar als pessimist met levensvreugde wil ik niet toegeven aan dit nihilistische gevoel. Ik blijf een rebel voor het leven.
Roboodt -878-, 13 september 2023