Ik weet het, ik weet het. Het is vloeken in de kerk. Maar… toch kan ik het niet laten. Mijn omgang met de kinderen vergelijk ik vaak onwillekeurig met hoe ik omga met mijn hond Binthi. Duidelijkheid, consequent zijn en veiligheid bieden zijn het belangrijkste om haar enigszins onder appel te hebben. Zaken die ik bij de kinderen ook toepas. Niet dat ik ze dan onder appel heb, maar wel dat ik ze dan prettig en veilig ophaal en weer thuis breng.
Bij Binthi ben ik altijd alert of ze iets ruikt en er dan vandoor gaat. Door haar te observeren en haar reacties proberen te begrijpen kan ik haar meer ruimte geven. Zodat ik haar vaker los kan laten lopen. Ook de kinderen probeer ik te begrijpen om ze ook meer zelfstandigheid te kunnen geven. Alleen ben ik niet echt didactisch geschoold hierin en zie ik ze, als invalchauffeur, te onregelmatig om daarin wezenlijk een bijdrage te leveren.
Toch, in het klein probeer ik het wel. Sommige kinderen mogen zelfstandig in de auto gaan zitten terwijl ik een ander kind help. Of ze mogen, pas als ik het zeg, zelf hun gordel los maken.
Maar het belangrijkste waarin ik de kinderen vaak vergelijk met Binthi is het plezier dat we samen hebben. Onverwachte momenten die een glimlach oproepen. Speelse interacties die een verhaal voor thuis opleveren of een RIJDEN en omzien.
En ja, ook op Binthi ben ik wel eens boos.