Shit, mijn telefoon gaat. Deze moet ik even nemen kan ik nu niet zeggen. Ik lig op de operatietafel met een verdoofde linkerarm. Oortjes in om het geluid van het gebeitel in mijn hand te overstemmen. In de consternatie ben ik vergeten mijn mobiel op vliegtuigstand te zetten. Dom, ik had het kunnen weten. Acht maanden geleden is mijn andere hand geopereerd, dezelfde operatie aan duimbasis-artrose.
In de recovery ruimte zie ik pas wie mij belde, de Outdoor winkel. Drie dagen geleden heb ik daar nieuwe wandellaarzen besteld. Wandellaarzen met een rits. De ritsen van mijn oude laarzen zijn na bijna drie jaar intensief gebruik versleten. Tijdens mijn vorige revalidatieperiode heb ik ervaren hoe handig dit soort laarzen zijn. Met één hand je schoenen kunnen aantrekken geeft vrijheid. Zeker met het uitlaten van de hond. De Outdoor zou zijn best doen om de laarzen voor de operatie te leveren. Het werd dus tijdens de operatie, maar wel mooi op tijd.
De volgende dag de laarzen ingewijd met een hondenwandeling. Ik moet er even uit. Ik zit de pijn en het ongemak in de geopereerde hand te verbijten. De eerste nacht en dag zijn het lastigst en pijnlijkst. De verdoving is uitgewerkt en je weet niet hoe je moet liggen met zo’n gipsklauwtje. Slecht slapen waardoor je brak de dag in gaat.
Ik ben de straat nog niet uit of ik voel een schrijnende pijn onder mijn beide enkelknobbels. Schuurplekken door een harde rand van mijn nieuwe laarzen. Inwendig vloekend en ook nog deze pijn verbijtend maak ik het loopje af. Thuisgekomen zie ik dat de vellen huid aan mijn enkels hangen. Door mijn sokken heen is er bloed aan de binnenkant van de laarzen gekomen. Omruilen is niet meer mogelijk.
Over bloed gesproken. Een kanomaat heeft twee weken geleden een ernstig fietsongeluk gehad. Pure pech, fietsend naast zijn vrouw met de sturen in elkaar gekomen. Bij de valpartij heeft een stuur zijn buik en lies doorboord en is hij bijna leeggebloed. De dood heeft hem in de ogen gekeken. Godzijdank is hij weer thuis en goed herstellende. Wij gaan nu samen bingewatchen in plaats van kanoën.
De dag na mijn operatie wil ik hem mijn gipspootje laten zien en ga ik bij hem langs. Met een beetje schroom. Niet omdat ik mijn verwondingen show; zo van kijk mij ook. Maar ik ben op de fiets…
Op een damesfiets, dat wel. Met één hand is een damesfiets makkelijker op- en afstappen. Het met één hand fietsen is een goede oefening om mijn balansgevoel op peil te houden nu ik weer een hele poos niet kan kanoën.
De ergotherapeut die het gips vervangt door een polsspalk ontvangt mij met: Ha, daar heb je de ervaringsdeskundige, jou hoef ik niet veel meer uit te leggen. Ze kijkt mij wel enigszins fronsend aan als ze hoort dat ik al op de fiets ben. Ik ben blij dat ze het gips al na twee dagen vervangt en niet na vijf dagen zoals bij mijn andere duim. Het zit strak, is beklemmend en loopt ver door naar mijn elleboog wat in de mitella irriteert. Mijn duim staat erg wijd naar buiten en dat geeft een vermoeid gevoel door de constante spanning. De polsspalk is een verademing en voelt als een warm bad.
Als ik ga bingewatchen is het alleen de vraag: ga ik nu lopen met schuurplekken op mijn enkels of fiets ik voorzichtig op een damesfiets?