Met twee groepsleidsters komt Allie het secretariaat binnenlopen. Hij heeft E.H.B.K. nodig: eerste hulp bij kinderen. In mijn wilde jaren vroeger, maakte ik kennis met het begrip E.H.B.A.: eerste hulp bij actie. Bij een blokkade tegen de komst van kruisrakketten bij de vliegbasis Woensdrecht bleef ik in het prikkeldraad hangen. Drie hechtingen later kon ik dankzij de E.H.B.A. weer mee demonstreren.
Allie hoeft gelukkig niet gehecht te worden. Wel is er een pincet en een zaklamp nodig. Met ons vieren bekommeren we ons over hem. De groepsleidsters ondersteunen Allie en houden zijn handjes in bedwang. Hij wil steeds met een vinger de besjes dieper in zijn oren verstoppen.
Een secretariaat medewerkster en ik houden ons met zijn oren bezig. Het besje in zijn rechteroor krijgen we er makkelijk uit. Het besje in zijn linkeroor zit erg diep. Te diep voor ons om er uit te peuteren. We plakken het oor af met een pleister en besluiten om zijn ouders te bellen. Die kunnen hem ophalen en met hem naar de huisarts gaan. De dag erna hoor ik dat dit bezoek grote indruk heeft gemaakt op Allie. Wie weet heeft hij zijn lesje geleerd en hoeven wij geen E.H.B.O. -eerste hulp bij oren- meer toe te passen.
Thuis vertel ik over dit voorval met Allie. Je hebt je roeping gemist zegt mijn vrouw. Je had chauffeur op de ambulance moeten worden. Lekker scheuren en eerste hulp verlenen. Dat is pas rijden en omzien.
Ps. Ik heb overigens op dit moment E.H.B.D. -eerste hulp bij duim-. Ik zit in de revalidatie fase na de operatie aan mijn linker duim.