Klein wereldje
Stap ik bij het Kleiwegbrughuisje naar buiten zie ik twee kanoërs voorbij peddelen. Het zijn bekenden van mij. Verbaasd kijken zij me vanaf het water omhoog aan en roepen: he, wat doe jij daar? Ik schreeuw terug: ik heb de kunstinstallatie aangezet. De korte versie. De lange versie dat de techniek ons nog steeds in de steek laat en de expositie elke dag met de hand moet worden aangezet bespaar ik ze.
Als ik mij half omdraai zie ik op het televisiescherm een foto met kanoërs. Een vlakvullende foto met allemaal gekleurde kajaks hutjemutje wachtend in een sluis om geschut te worden. Ze zijn door de fotograaf Ria gemaakt tijdens een tocht op 10 juni dit jaar. Ze heeft meerdere foto’s van die tocht verwerkt in haar presentatie. Ik roep mijn kanomaten toe dat ze op de foto’s staan. Vanaf het water is dat voor hen moeilijk te zien. Ze beloven terug te komen om het goed te bekijken. En bedankt voor de kijk tip.
Met het elke dag aanzetten, heb ik de presentatie vaak gezien. Het is verrassend hoeveel mensen ik op foto’s herken. Niet alleen op de foto’s van de kanotocht, waar ikzelf in mee zou varen. En dus ook van vanaf het water naar Ria had kunnen zwaaien.
Uit het luidsprekerboxje op het dak van het brugwachtershuisje klinkt doei, doeiii. Ik vraag mij af of dit tegen de kajakkers of tegen andere watersporters is geroepen. Het klinkt vriendelijk, de stem komt mij bekend voor. Net als het gezicht waarvan ik aanneem dat die het toeroept: de brugwachter op de foto’s.
Zij is een oude bekende van vroeger. Van heel vroeger zelfs. Toen mijn dochter, die allang zelfstandig woont, op peuterzwemmen zat. Tussen allemaal moeders die hun kinderen om- en aankleedden was ik de enige vader. We groetten elkaar altijd wanneer ik haar tegen kwam toen ze nog als postbode werkte. Ze was een collega van de fotograaf, die ook bij de post heeft gewerkt. Sinds een jaar is ze brugwachter, samen met haar man die dat al langer is. Hij is als brugwachter ook op de foto’s te zien.
De techniek is ondertussen bedwongen. We hoeven niet meer elke dag de installatie met de hand aan te zetten. Op een gegeven moment heeft alleen één scherm nog kuren. Die valt na verloop van tijd steeds uit. Vanaf het begin hebben we de verschillende componenten steeds op andere manieren op elkaar aangesloten. Negen componenten: schermen, usb-sticks, computer-devices, tijdschakelaars en geluidboxje onderling verwisselen en afwachten of het de volgende dag goed opstart. Op die manier proberen we er achter te komen wat er steeds fout gaat. De trial en error methode. Vooral elke keer een error moment als het weer niet werkt.
Vraag mij niet wat we precies hebben gedaan, maar op een gegeven moment start alles goed op. Misschien heb ik het scherm dat steeds uitvalt wel te hard neergezet en is inwendig het een en ander op zijn plaats gevallen.
In december is het huisje één van de negen locaties van Lichtkunst Gouda. Kunstenares Tamar Frank presenteert dan haar werk. Zij wil graag het huisje van binnen zien en opmeten. We spreken af om elf uur. De dagen ervoor ben ik niet wezen kijken in het volste vertrouwen dat het allemaal goed werkt.
De tijdschakelaars zijn ingesteld op ongeveer twaalf uur. Kom ik even voor elf uur aanlopen met mijn hond hoor ik de bel al klinken en zie dat de schermen aanstaan. Het is goed opgestart dat wel, alleen veel te vroeg. Ik voel weer het error moment in mijn buik.
Later realiseer ik mij dat de wintertijd is ingegaan en de tijdschakelaars nog op zomertijd zijn ingesteld. Even sta ik op het punt de tijdschakelaars eruit te trekken en aan te passen. Ik heb het niet gedaan, never change a winning team. Bang dat ik ben dat de hele boel weer ontregeld raakt.
november, 2023