De groepen van de dagbehandeling zijn in de kerstvakantie gewoon open. Wij invalchauffeurs zijn dan meestal ingeroosterd om te rijden. Het is niet druk, veel kinderen zijn toch door hun ouders en/of verzorgers enkele dagen thuis gehouden. Het lukt makkelijk om de ritten met slechts twee auto’s rond te krijgen.
Tijdens het koffiedrinken zie ik vanuit mijn ooghoeken in een flits een hoofd net boven de vensterbank voorbij schieten. Als ik goed kijk is het hoofd al weer weg. Even later verschijnt het opnieuw. Maar nu scheert het de andere kant op. Ik herken ondanks de snelheid het hoofd van een groepsleidster.
Het heeft nog niet gesneeuwd. Ze kan dus niet aan het sleeën zijn. Nieuwsgierig sta ik op om beter te kijken. Ik zie dat ze op een kinderdriewieler rond rijdt. Haar knieën bijna in haar nek en met benen die als een razende op en neer gaan. Maar met een brede grijns op haar gezicht en aangemoedigd door de kinderen die geen vakantie hebben.
Rijdend instellingsmaterieel is zwaar, log en nagenoeg onverwoestbaar. Ja, dus zelfs de leidsters mogen er mee spelen. Het gewicht van de volwassene is geen probleem. Alleen hun lichaamsomvang en souplesse op oudere leeftijd kunnen een beperking zijn.
Als ze flink oefenen en een aanhangbakkie kunnen trekken, hebben we volgende kerstvakantie misschien maar één auto nodig voor het vervoer. Geholpen door groepsleidsters die op driewielers met aanhangbakkie de overige kinderen ophalen.