Voor hem moet je uitkijken. Ook al noemen ze hem denigrerend Jaapie, toch zijn ze beducht voor hem. Komt het omdat zijn stem nasaal en metalig klinkt? J.A.A.P., kortweg Jaap, kan hard schreeuwen als er niet geluisterd wordt. Luisteren ze wel, dan is hij vriendelijk. Bijna onderdanig. Door zijn spraakgebrek is zijn zachte stem vaak niet te verstaan. Een vicieuze cirkel van miscommunicatie en niet begrepen worden, boos worden en afgewezen worden.
Of zijn ze benauwd omdat ze van de wereld buiten nog geen weet hebben. Jaap hen daar in omfloerste woorden telkens voor waarschuwt. Met boodschappen die ze niet begrijpen.
Met z’n achten staan de kinderen in een kring om hem heen. Blikkerig heeft hij hen toegesproken en de procedure nog eens uitgelegd. Voor de tweede keer deze sessie, nu met stemverheffing. Niemand mag kleren dragen, op een onderbroek en eenvoudige schoenen na. Jullie weten waarom. Ook jullie ogen moeten beschermd zijn. EN…, jullie mogen elkaar geen hand geven bij verplaatsing.
Ik ben benieuwd wat ons nu weer overkomt, denkt Denni. Vorige keer bij zo’n uitbarsting ging het helemaal mis. Hij vertrok met een huid zo rood als van een Amerikaanse rivierkreeft. Het aandoen van de kleren na de translocatie deed hem pijn en bovendien hadden ze de verkeerde maat.
Met een schuin oog kijkt hij naar Julia. Zij staat drie posities voor hem. Door de donkere glazen van zijn beschermbril ziet hij haar glimlachen. Een verholen glimlach. Zou ze zich het beeld van hoe hij er in die te grote kleren uitzag nog voor de geest gehaald hebben? Zou ze gezien hebben hoe ellendig, onhandig en kwaad hij zich voelde. Dat hij er die keer geen plezier aan had.
LET OP… Ik tel maar één keer tot vier. Na de vierde lang uitgerekte piep begint het kind dat recht tegenover de grote draaiknop staat langzaam van groen naar geel fluorescerend op te lichten. Van links naar rechts veranderen ook de andere kinderen. De hele ruimte gloeit fel oranje op als J.A.A.P. vol volume geeft en er hard bij gromt. Het laatste dat zichtbaar blijft in de hel oplichtende ruimte is het witte beeldmerk van de Joint-Adventure-Air-Parade.
Denni, al van het groene naar het donker gele stadia verlicht, voelt hoe zijn vezels zwakker worden. Hoe zijn DNA in strengen ontleed wordt als hij zich in het voorlaatste lichtgele stadium bevindt. In de laatste fase wordt zijn hele wezen gereduceerd tot een mengeling van regenboogkleuren die steeds van positie wisselen en om elkaar heen bewegen.
Gevoelloos zweeft hij weg. Zijn bewustzijn is er nog wel. Hij is zich er gewaar van dat verschillende samenstellingen van kleurrijke materies voor hem uit flaneren. De substantie van Julia kan hij duidelijk onderkennen. Drie DNA pakketten voor hem. Hij transcendeert zijn RNA uit zijn DNA. Laat dit deel van hem naar het DNA van Julia paraderen en versmelt gelukzalig ermee samen.
Ver weg klinkt een nasale galm: jullie mogen elkaar geen hand geven bij verplaatsing. Geen Parthogenetische voortplanting.
schrijfoefening; na aanleiding van een foto, menselijke eigenschappen aan een voorwerp geven.