Bij de schrijfcursus korte verhalen krijg ik de vraag: Kan je mij vertellen wat die columns RIJDEN en omzien van jou nu eigenlijk zijn. Zonder er lang over na te hoeven denken antwoord ik: Gewoon, het zijn kinderverhaaltjes.
Kinderverhaaltjes voor volwassenen, om voor het slapen gaan aan jezelf voor te lezen. Zeker als je net jezelf hebt afgevraagd: Hoeveel kind zit er nog in mij?
Ik hoop dat het lezen ervan een glimlach oproept. Bij mijn lief zie ik vaak een glimlach verschijnen als ik een nieuwe aflevering aan haar laat lezen. Na deze glimlach trekt zij weer een streng gezicht en hanteert zij de spreekwoordelijke redactionele rode pen.
Door mijn dyslexie staan de eerste versies nog vol met onvolkomenheden. De taalfouten, werkwoord verbuigingen die niet kloppen, verkeerde tijdsaanduidingen en andere stijlfouten worden door het redactiewerk verbeterd.
Hoewel een RIJDEN en omzien niet veel meer dan 250 woorden telt, duizelen de rode strepen en opmerkingen mij wel elke keer, na zo’n redactie ronde. Gelukkig voelt het schrappen, herschrijven, klooien met de grammatica en het stoeien met de inhoud voor mij als spelen met taal.
Spelen als volwassene, met het thema kinderen. Kinderen die het kind in mij oproepen.