Traag sjokt Marietje achter haar moeder aan naar de auto. Moeder maakt een gehaaste indruk en maant haar om door te lopen: schiet nou toch eens op, ze staan al te wachten. Een vertrouwd beeld. Marietje heeft vandaag geen boterham in de mond of in haar handjes. Soms zijn ze zo laat met ontbijten dat zij haar boterham of cracker onderweg naar de auto nog snel moet opeten. Eerst hap-slik-weg zeg ik dan, voordat ik de gordel vast maak en vraag heb je klik gehoord? Met volle mond kunnen ze niet antwoorden en kan ik dus nog niet weg rijden.
Als Marietje naar de auto is gesloft en instapt zie ik een brede witte streep rondom haar mond. Haar knuffel heeft ook duidelijk kwark gegeten. Die grijnst een grote witte lach. Als ik haar vast maak antwoordt zij ja, met lege mond, op mijn klik-vraag. Waarna zij haar knuffel onder de autogordel vast wringt. Tegen haar moeder zeg ik lachend: met kwark van oor tot oor lijken Marietje en haar knuffel sprekend op elkaar.
Waarom we een naam voor de auto bedenken weet ik niet meer. Maar we komen uit op Jofele Joepie. Ik kijk de auto eens rond. Naast de kruimels, hap-slik-weg gaat vaak met knoeien, zie ik weer heel veel zand. Mijn voorstel aan de kinderen om jofele te veranderen in sjofele is geen probleem. Sjofele Joepie roepen ze in koor.