Link naar NOS artikel over klimaatstreepjescode
https://nos.nl/collectie/13871/artikel/2550046-recordtemperatuur-van-2023-herhaalt-zich-in-2024-knmi-kleurt-jaar-donkerrood
Link naar videoregistratie van making off en opening van de expositie Licht uit, spot aan …en actie
Onderstaande schrijfsels zijn gepubliceerd op: blog.roboodt.nl
Gevolgen van de stikstofcrisis
Met gespitste oortjes kijkt ze mij aan. Als ik de braam met een pisboogje naar haar toe gooi, hapt ze nonchalant naar links of rechts. Soms doet ze alleen haar bek open als de braam recht op haar afkomt. Negen van de tien keer vangt ze raak. Vang…, een spelletje bij wandelingen langs landerijen of bosrijke gebieden dicht in de buurt van landbouwgronden.
Vorig jaar gebruikte ik bij gebrek aan trainingssnoepjes een braam. Die bleek ze wonderwel te lusten. Zelfs zo lekker te vinden dat ze nu soms haar snuit in een braamstruik duwt en met getuite lippen een braam plukt. Omdat ze regelmatig wordt ontwormd kan dat geen kwaad voor haar. Wij plukken alleen bramen op vos-veilige hoogte. Het is erg vertederend om te zien hoe rustig en voorzichtig ze dit doet zonder zich te bezeren aan de doornen.
Hoe voorzichtig ik ook probeer te plukken, zonder verwondingen lukt het mij niet. Ik ben te gulzig. Naast de vele tot bloedens toe prikken in mijn vingers en schrammen op mijn armen en benen ook nog de jeuk en irritatie van brandnetels. Juist als ik met korte broek en blote armen aan het wandelen ben.
De bramen en brandnetels groeien wonderbaarlijk door en om elkaar heen. Wil ik een mooie zongerijpte braam plukken boven in de struik, moet ik voorover buigen en naar boven reiken. Proberen niet mijn evenwicht te verliezen in een poging de hoge brandnetels te ontwijken.
Bramen en brandnetels zijn stikstof minnende planten. Door te veel stikstof in de bodem komen ze nu meer voor dan vroeger en groeien extra hard. Dit jaar waren er al vroeg veel rijpe bramen en hoog opgeschoten brandnetels.
Vang…, acht van de negen gevangen bramen eet ze op. Kieskeurig als ze is spuugt ze sinds kort toegeworpen bramen uit. Daar haalt ze dan haar neus voor op. Zouden die door te veel stikstof niet lekker meer zijn, te smakeloos door te snelle groei? Of zou ze gewoon oververzadigd zijn door de enorme hoeveelheid?
roboodt, 19-08-2022
Minder of niets
Laatst zag ik een verhuisbusje rijden met daarop de reclameslogan: ‘Huren is milieubewuster.’ Zeker, het privé aanschaffen van een busje voor één verhuizing is niet erg duurzaam. Een nog absurder reclame slogan is: ‘CO2 neutraal vliegen met KLM om de klimaatdoelen te halen.’ Misleidende reclame die inspeelt op het steeds groter wordende besef dat we het milieu aan het verkloten zijn. Zonder een daadwerkelijke bijdrage te leveren aan de oplossing hiervan.
Natuurlijk zijn er oprechte initiatieven die niet door commercie zijn ingegeven. Die doen een beroep op zelf nadenken en eigen verantwoordelijkheid. Die raken je persoonlijke leefwereld: minder vlees eten, minder vliegen, minder lang douchen, noem maar op.
Maar weinigen durven te zeggen: niet, in plaats van minder. Dus: geen vlees, niet vliegen, geen douche; maar het ouderwetse washandje, et cetera.
In die hele discussie over het rijtje duurzaam minder dit en minder dat, ontbreekt er één belangrijk item. Kinderen. Ik roep al jaren: “Dat veel te veel problemen zijn ontstaan, doordat wij met te veel mensen op deze aardkloot rond hobbelen.” Waarom zou je meer dan twee kinderen willen grootbrengen? Gewoon, niet meer dan jezelf en je partner reproduceren. Ook dan zal de wereldbevolking nog toenemen, alleen minder drastisch. Wellicht kan de natuur deze bevolkingsgroei wel aan.
Om de aankomende milieuramp te stoppen doe ik een vergaande oproep: laten we de hand in eigen boezem steken. De verantwoordelijkheid nemen voor wat de werkelijke oorzaak is van de overbevolking die onze aarde uitput. Ons daarom, als tweetal, niet meer vermenigvuldigen. Laten we op vrijwillige basis aan één-kind-politiek gaan doen.
Misschien zelfs ons voorlopig helemaal niet meer voorplanten. Maar via pleegzorg of adoptie een kinderwens vervullen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit prima te doen is.
roboodt, 06-05-2023
Gouda Onder water
Margo, mijn lief, is opper-spreekstalmeester bij de eerste Goudse klimaatavond. De avond is georganiseerd door Extinction Rebellion -XR-, in de bibliotheek. Vlak voordat ik op de fiets spring gaat mijn telefoon. Wil je de biebpas meenemen, vraagt zij aan mij. Blijkbaar heeft ze een boek gevonden met nieuwe informatie over klimaatverandering.
De koffie to go die ik bij aankomst bestel is meer een koffie to wait. Als ik de zaal binnenloop ben ik te laat. De sfeer bij binnenkomst is ongedwongen. Het gonst van de rabarber-rabarber-spinazie gesprekken. Wel honderd mensen praten met hun achterbuur. Plots gaat de hand van Margo omhoog. Haar vingers vormen een soort nieuwsgierige dierenkop die heen en weer beweegt en over de mensen heen kijkt. Het XR handgebaar silent giraffe, oorspronkelijk afkomstig uit de geweldloze weerbaarheid beweging. In een mum van tijd is dit gebaar door bijna iedereen overgenomen en stopt het geroezemoes. Na deze door mij gemiste opwarmoefening sluip ik naar de zijkant, ga op een tafel zitten en laat de informatie tot mij doordringen.
Informatie van Wim Klaassen, een gepromoveerde en gepensioneerd klimatoloog. Informatie van de Klimaatburgemeester van Gouda, Josefien de Bruin. Als laatste komt Baloe, de klimaatactivist van XR aan het woord.
De waarschuwing van Wim Klaassen is helder. Het water staat ons aan de lippen. Al hoeven we niet gelijk onze lieslaarzen aan te trekken, de situatie is wel ernstig. Een boodschap die hij al sinds zijn studententijd, meer dan 50 jaar geleden, verkondigt. Grafieken en andere illustraties die veel verder terug gaan dan 50 jaar verduidelijken zijn verhaal. Een dia met de afbeelding van het stadhuis van Gouda met de markt onder water geeft een inkijkje in de toekomst. Een griezelige toekomst die, als wij niet veranderen, ons dwingt geen lieslaarzen maar zwemvesten aan te schaffen.
Om deze boodschap te laten bezinken is er een pauze. Met bibliotheekpas kan je gratis gebruikmaken van de toiletten. Daarvoor moest ik dus mijn pas meenemen; om portier te spelen bij de poortjes. Elke keer mijn pas tegen de scanner houden, een piep te horen en iemand door te laten, dat roept om opmerkingen als: Wat een zeikerd ben jij. Of, wat goed dat jij hier staat. Als iedereen zonder pasje buiten zou moeten plassen, stroomt de markt wel erg snel onder water. Aha, de boodschap van Wim Klaassen is begrepen.
Na de pauze komt Klimaatburgemeester Josefien de Bruin aan het woord. Hoe word je Klimaatburgemeester? Gewoon…, door je aan te melden, waarna benoeming volgt door het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Laconiek verhaalt Josefien hoe zij alleen nu nog wacht op de ambtsketting. Die is in de maak weet zij vervolgens te vertellen.
Op een van de dia’s draagt ze wel een ambtsketting. Een van zilverpapier die zelfgemaakt is. Vind ik wel passen bij haar enthousiaste, aanstekelijke en initiatiefrijke voorkomen. Kijk ik nog eens goed naar de dia, zie ik dat het een uiterst moderne zilveren design halsketting is. Die haar ook goed past.
Wat doet een Klimaatburgemeester? Die geeft het goede voorbeeld, initieert en verbindt. Niet alleen thuis, ook op het werk en in de samenleving. Dat illustreert ze met foto’s van haar tuin die van steen naar groen is getransformeerd. Ze woont inmiddels aardgasvrij. Ook toont ze een lijst van organisaties waarmee ze in gesprek over verduurzaming is, of wil gaan. Naast woningbouwverenigingen, staan daar ook een kunstenaarsvereniging, sportverenigingen en buurthuizen op. Door mijn titel kom ik gemakkelijk binnen bij zoveel verschillende instanties, constateert ze nuchter. Daar wil ik gebruik van maken om mee te helpen Gouda duurzamer en het leven in Gouda nog leuker te maken.
Wat een bevlogen mens. Tegen mijn buurvrouw zeg ik gekscherend, Josefien is de Greta Thunberg van Gouda, een aanwinst.
Hierna komt Baloe, de klimaatactivist van XR, aan het woord. Begonnen bij XR met het klimaatalarm op elke eerste maandag van de maand, vertelt hij hoe hij steeds meer en veelzijdiger is gaan actievoeren. Vanuit een intrinsieke motivatie van bezorgdheid over het klimaat en solidariteit met andere groepen. Verbondenheid met andere mensen is cruciaal.
Via acties in de haven, blokkades van de A12 heeft hij zoveel ervaring opgedaan dat hij nu actietraining geeft aan nieuwe actievoerders. Hij is niet geradicaliseerd maar heeft zich ontwikkeld. Zich ervan bewust dat juist van onderaf het systeem veranderd kan, nee moet worden. Als je alleen zelf iets doet, bijvoorbeeld minder lang douchen of vegan eten, verandert er niets. Het systeem moet veranderen.
Bevlogen vertelt hij hoe zijn ideaal; een samenleving zonder de heilige economische groei, er uit zou kunnen zien. En hoe hij dat samen met andere intersectioneel wil bereiken. Zijn eigen privileges als witte goed opgeleide man, noem het bevoorrecht zijn, juist te gebruiken om op te komen voor onderdrukten.
Bij een vraag uit het publiek over hoe om te gaan met andersdenkenden komt in zijn antwoord deze solidariteit tot uiting. Iedereen is vrij in en zelf verantwoordelijk voor zijn eigen handelen, maar je moet wel degelijk rekening houden met de zwakkeren.
Voor veel meer vragen is helaas weinig tijd over. Margo houdt de tijd goed in de gaten. Vanaf de zijkant zie ik hoe zij van achteruit de zaal met gebaren geholpen wordt de afsluitende mededelingen te doen.
Om in XR traditie te blijven hier een mic-check [maaik tjek] als afsluiting. Bij een mic-check worden mededelingen in een grote groep doorgegeven door ze meerdere keren te herhalen.
Mic-check… mic-check…mic-check… (Dit roepen om de aandacht te krijgen)
Zegt het voort… Zegt het voort…
Op zaterdag 3 februari… Op zaterdag 3 februari…
Blokkade A12… Blokkade A12… Blokkade A12…
Komt allen… Komt allen…
Kom ook allemaal naar de volgende Goudse klimaatavond op 7 maart. In de kleine zaal van de Goudse Schouwburg. Spreker is de geëngageerde meteoroloog Gerrit Hiemstra, oud weerman van het NOS Journaal.
roboodt 22-01-2024
Warming-up
We zijn op weg naar de support demo van Extinction Rebellion -XR-. Op deze zondag blokkeren zij opnieuw het begin van de A12 in Den Haag. Zaterdag is er ook al voor de zevende keer geblokkeerd. Een zaterdag in september met temperaturen van 31 graden Celsius. Ongelofelijke temperaturen voor de tijd van het jaar.
Waarom demonstreren tegen subsidie op fossiele brandstof. Fossiele brandstof is een van de aanjagers van klimaatverandering. Voel ter plekke de gevolgen hiervan. In september factor 50 zonnebrandcrème smeren.
De politiek heeft na zeven keer op hun verantwoordelijkheid te zijn aangesproken nog steeds niet adequaat gereageerd. Ja, ooit in 2009 is er beloofd de subsidie in de vorm van belastingafspraken en btw voordelen langzaam te gaan afbouwen. Nu in 2023 zijn de voordelen voor de grootverbruikers, de fossiele industrie en luchtvaart nog steeds 37,5 miljard euro per jaar.
Waanzinnig: belastingvoordelen krijgen bij het maken van vervuilende producten en dat dan de aandeelhouders de winst opstrijken.
XR gaat daarom nu niet meer om de zoveel maanden de politiek op hun verantwoordelijkheid wijzen. Nee, vanaf nu elke dag. Dus op zaterdag, zondag, maandag, dinsdag, woensdag etc. Net zolang tot de politiek luistert naar haar burgers en haar verantwoordelijkheid neemt in deze klimaatcrisis.
Ik heb twee keer als supporter de A12 blokkeerders ondersteund en opgevangen. In maart konden enkele rebellen de blokkade niet meer volhouden door onderkoeling dankzij de waterkannonen. Deze zaterdag bij de eerste blokkade in september zit ik zelf ook op het asfalt. Ik kan niet meer alleen ondersteunen. Mijn gevoel van urgentie is te groot om alleen maar een supporter te zijn. Bang voor onderkoeling ben ik niet. Nee, ik ben eerder blij met de verkoeling die het waterkanon nu geeft.
Angst voor een arrestatie heb ik niet. Wel ben ik benieuwd hoe de arrestatie verloopt en of mijn ietwat ouder wordend lijf daar nog tegen kan. Als kraker, anti militarist en anti kernenergie- en kernwapens actievoerder heb ik in verleden regelmatig tegenover de politie gestaan en ben toen meerdere keren gearresteerd en veroordeeld. Maar dat is meer dan dertig jaar geleden.
In de aanloop naar de blokkades van de A12 verbaas ik mij er over hoe goed XR georganiseerd is. Hoe er op gehamerd wordt dat de acties strikt geweldloos zijn. Deze geweldloosheid en de massaliteit zijn de kracht ervan. Ook de verschillende leeftijden van de actievoerders, van jong tot oud die samen op het asfalt zijn, ervaar ik als een grote kracht.
XR geeft trainingen in hoe je op te stellen tegen over het politie optreden. Waarbij de vraag of je lijdzaam verzet wil plegen of zal meewerken met de politie centraal staat. Er is veel aandacht voor persoonlijk welzijn.
Bij blokkades vroeger van de kerncentrale Dodewaard en militair vliegbasis Woensdrecht was er altijd ondersteuning van advocaten en was er de EHBA -eerste hulp bij acties- voor verwondingen. Er was een structuur van basisgroepen om anonimiteit en excessen te voorkomen.
Nu is de organisatie bij deze grote burgerlijke ongehoorzaamheidsactie ook weer goed geregeld. Je sluit je aan bij een groep, vinger genoemd, en vooraf krijg je een nummer en een telefoonnummer om aan door te geven als je gearresteerd en weer bent vrijgelaten bent. Mijn nummer is 878. Op sommige armen zie ik nummers boven de 2000. XR heeft een team van advocaten en mensen rondlopen die bij arrestatie je nummer vragen. Door dit nummer met watervaste stift groot op je arm te schrijven is vragen niet eens nodig. Gewoon zwaaien. Niet alleen de politie houd je in de gaten ook XR.
Arresteren is tot nu toe niet meer dan bestuurlijk verplaatsen. De locatie waar deze zaterdag de stadsbussen heen rijden is opnieuw de parkeerplaats bij het ADO-stadion. Waarna ze je direct weer vrijlaten.
De groep waarmee ik het asfalt op ga staat achteraan. Politiebussen sluiten ons in, maar we kunnen gewoon het gras op blijven lopen richting het Malieveld. De sfeer is gemoedelijk met al het gezang en het contact met de supporters op het gras. Na verloop van tijd komen twee waterkanonnen achterom gereden. Als de politiebussen de linie openen komen de waterkanonnen naar voren. Onder luid gejoel doen ze hun werk en geven ons verkoeling. Het is wel heel, heel veel water. Ik voel mij net een kleuter die op zijn kontje in het kikkerbadje zit te spelen. De waterstralen staan niet zoals vorige keren op sproeistand. Een stuk harder, maar niet zo hard dat je echt wordt weg gespoten.
Vooraan in de blokkade zijn de mensen ook al meerdere keren natgespoten en is er om half drie begonnen met het aanhouden en afvoeren. Achterin belooft het een latertje te worden. Ik heb voor onze hond thuis tot acht uur een oppas. Tegen zes uur is de blokkade nog niet voor de helft van het wegdek gehaald. De kracht van de massa.
Aanwezig zijn in grote getale, je laten zien en horen daar gaat het om. Omdat het je laten arresteren niet het doel is, besluit ik om uit te stappen. Morgen wil ik er weer fris en fruitig bij zijn. Na nog éénmaal mee gescandeerd te hebben wens ik mijn mede actievoerders succes en stap uit. Ik ga van de A12 af via het fietspad langs het Malieveld en loop naar het NS station. In de trein SMS ik naar het opgegeven telefoonnummer: 878 heeft de trein naar huis genomen. De stadsbus lijn A12 richting het ADO-stadion laat te lang op zich wachten. Ik krijg een duimpje terug.
Ondanks de ontspannen sfeer ben ik erg moe en zit ik vol gedachten en vragen. Tot nu toe is, op een enkele frustratie uiting van een paar agenten, geen buitenproportioneel of structureel geweld gebruikt. Hoelang duurt het voordat de politie wel met geweld reageert op lijdzaam verzet, nu er elke dag blokkades komen? En hoe reageer ik daar fysiek en mentaal op? Ik besluit zondag niet op het asfalt te gaan zitten maar als supporter de blokkade te gaan aanmoedigen.
Na een klamme nacht gaan we op een knetterwarme ochtend met onze hond eerst naar het strand. Die heeft dat, en wij eigenlijk ook wel na gisteren, nodig. Als wij daarna aankomen bij de blokkade zijn ze al ingesloten. Door het grote aantal politie voertuigen kan je er niet veel van zien. Gelukkig draagt geluid over politiebusjes heen. Later hoor ik van een van de wegzitters hoe belangrijk supporters zijn. Juist als je ze alleen maar kan horen en niet zien. Dat weet ik nog van vroeger toen ik was opgepakt en er lawaai demonstraties bij het politiebureau waren.
Mooi moment is als er uit het niets nog een laatste groep blokkeerders met spandoek komt aanlopen. Zij gaan achter de politie afzetting op het asfalt zitten. Ik zie vertwijfeling bij de politie van wat nu weer. Van alle kanten komen er nog meer politiebusjes aangereden om deze groep in te sluiten. Waarmee er twee blokkades tegelijk achter elkaar op de A12 zijn. Ook bij deze groep komt weer een waterkanon voorrijden. Alleen nu voor eigen gebruik van de politie, die onder de nevelstand verkoeling krijgt.
Het afvoeren van de mensen op het asfalt begint snel. Te snel, de stadsbus is er nog niet. Tussen de linie van busjes door zie ik ze onder politiebegeleiding weer teruglopen naar de blokkade.
Ook rondom de supporters komt politie in linie staan. De politie heeft ondertussen op het grasveld in carré rood-witte linten gespannen. Wie er uit gaat mag er niet meer in. Als de voorste blokkade grotendeels is afgevoerd, sommeert de politie ook de supporters het grasveld te verlaten. Uit veiligheid voor onze hond gaan wij aan de andere kant van het lint staan. Maar als wij over het fietspad quasi hond uitlatend naar de tweede blokkade lopen worden wij tegen gehouden. Het hele grasveld tot aan het malieveld is niet meer toegankelijk. Ook de supporters verdrijft de politie daarna met zachte hand.
Op terugweg naar huis blijf ik mij afvragen hoe dit zich gaat ontwikkelen. Is de repressie van overheidswege ingezet? Zitten wij daar op het asfalt voor niets en is het eigenlijk niet meer dan een schreeuw uit angst voor de ondergang van de aarde? Een ondergang die haast onvermijdelijke lijkt. Maar als pessimist met levensvreugde wil ik niet toegeven aan dit nihilistische gevoel. Ik blijf een rebel voor het leven.
roboodt, -878-, 13 september 2023
Piepschuim -recensie–
Piepschuim, hoe verwarrend wil je het hebben. Als je als theatergroep die de klimaatverandering als onderwerp heeft jezelf zo noemt. Piepschuim is een petrochemisch product gemaakt van aardolie. Aardolie, fossiele brandstof is een van de aanjagers van de klimaatopwarming. Maar daarnaast bestaat piepschuim voor 98% uit lucht die opgesloten zit in kleine bolletjes polystyreen en is dus een zeer bruikbaar isolatiemateriaal. Hoe luchthartig kan je een zwaar onderwerp op de planken neerzetten?
Deze dualiteit komt in de voorstelling ‘Buiten de lijntjes’ van theatergroep Piepschuim constant om de hoek kijken. Het begint al met de openingsscène. Als een schlemiel komt muzikant Robbert Koekoek de coulissen uit gesjokt. Even later heft zanger Cor Burger luidkeels een lied aan, dat echt lulliger dan lullig is. Een opwarmertje zonder klimaat inhoud.
Tijdens de voostelling blijkt de schlemiel een ras muzikant te zijn. Die zowel de klarinet, de baritonsaxofoon, een cabareteske melodica en nog wat onverwachte instrumenten bespeelt. Daarmee de liederen van wonderschone muziek voorziet. Het slotlied is niet luidkeels gezongen maar juist ingehouden. Op een Maarten van Roozendaalse meeslepende manier, geven ze ons de hoop die aan het begin van de voorstelling is beloofd.
De voorstelling wijst niet met het alwetend vingertje, maar stelt vragen en geeft richting. Ze geven zelf het goede voorbeeld met een tweedehands decor. Het grond- en achterwanddoek komt van een voorstelling van cabaretier Lebbis. De kleding is eerder door Theo Maassen en Pieter Derks gedragen. Hun boodschap is met prangende humor en mildheid omfloerst. We moeten ons voorstellen dat we morgenavond tegenover elkaar zitten. Dan weet je wat je tegen elkaar moet zeggen: Schat we moeten praten. Die volgende avond heb ik een afspraak met mijn vader. Grinnikend zie ik mij tegenover de 93 jarige aan tafel zitten en zeggen, schat…
Ja, zelfs met hem moet ik een klimaatgesprek voeren. Met elkaar hierover in gesprek blijven is het belangrijkste.
Na de voorstelling, die ik in de kleine zaal van de Goudse Schouwburg heb gezien, raak ik in gesprek met Cor. Ik vraag hem naar de tatoeage op zijn rechterarm. Vanuit de zaal lijkt het op een soort regenworm die vanaf zijn pols over zijn arm naar zijn nek kruipt. Nu van dichtbij ziet het eruit als een weergave van een lang uitgerekte onregelmatige hartslag amplitude. Het is de grafiek van de oplopende temperatuur van de aarde sinds 1880. Als je het klimaat en de opwarming daarvan verbeeldt in een tatoeage die tot over je schouder loopt, dan is het wel duidelijk dat je deze problematiek niet zomaar van je schouders laat afglijden. Je daar een voorstelling over moet maken.
Ik schrijf je een lied, is een zin uit de voorstelling die bij mij is blijven hangen. Ik schrijf jullie een recensie, omdat de voorstelling dat verdient.
Roboodt, 23-04-2023
Blokkade A12 -kano terzijde-
net
vier graden
boven nul
de volle lading
van een waterkanon
mijn
kano winterkleding
beschermt
tegen
onderkoeling
roboodt, 11-01-2025