Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is….
Daar zal ik toch echt brugwachter Tina voor moeten bellen. Tina is mijn aanspreekpunt voor mijn kunst-installatie in het brugwachtershuisje op de Haastrechtsebrug. Wij kunnen niet op elk willekeurig moment naar binnen gaan. De werkgroep WACHT een huisje… heeft geen eigen sleutel.
Sinds oktober mogen wij als werkgroep een kunstzinnige invulling geven aan het huisje. Met de nodige restricties: het kunstwerk mag niet in de weg staan, het mag het uitzicht niet belemmeren en de doorgang naar de kelder moet toegankelijk blijven. Het huisje wordt nog gebruikt voor de bediening en onderhoud van de brug. Reden om deze ruimte langzaam te veroveren door het klein te houden en de tijd het verhaal te laten vertellen.
Ja, en die tijd hebben we. Al heel lang heeft de gemeente de intentie om de brug en het huisje op te knappen. Dan ook de verkeerssituatie te verbeteren en de bediening op afstand te realiseren. Al meerdere keren is dit uitgesteld. Pas als dit allemaal achter de rug is en de brug op afstand bediend wordt kunnen er andere kunstuitingen komen. Maar dat laat nog wel even op zich wachten.
Als invalchauffeur bij een kinderdagbehandeling rijd ik regelmatig langs het brugwachtershuisje. De kinderen die ik in de auto heb weten ondertussen van mijn project. Als zij de hond zien, die met zijn lange fluorescerend roze tong hijgend voor het raam staat, beginnen ze te zingen: ik heb een hondje en dat kwispelt met zijn kontje. Een liedje van Dirk Scheele, zijn kinderliedjes speel ik vaak af in de auto. Voor de instelling schrijf ik de Plogs -prikbordlogs- RIJDEN en omzien. Het zijn kleine verhaaltjes van maximaal 250 woorden die in groot lettertype opgeprikt worden bij het kopieerapparaat. In #48 Horen, zien en…, schrijf ik o.a. over mijn project.
Oeps…, de vakantie is alweer lang voorbij. En nog steeds is bij het kopieerapparaat de vakantie RIJDEN en omzien opgeprikt. Te druk met andere dingen. Als beeldend kunstenaar exposeer ik weer. In het brugwachtershuisje bij de Haastrechtsebrug maak ik een installatie. De komende tijd moeten een aantal voorwerpen, die ik eerst met fluorescerende verf heb behandeld, een verhaal gaan vertellen.
De titel van de installatie is: ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is … .
(…)
Ik heb met de kinderen tijdens het rijden ook weleens geprobeerd het spelletje ik zie wat jij niet ziet te spelen. Dat was geen succes. Als Marietje een voorwerp heeft benoemd, … en het is wit, is het schaap allang uit zicht als de anderen beginnen met raden. Meestal is het gezamenlijk meezingen met een kinderliedjes het hoogst haalbare.
De kinderen kunnen beter, ik heb een hondje dat is jong en hij kwispelt met zijn tong zingen. Als ik weer eens langs rijd, zie ik dat de tong van de hond niet rechts maar links uit zijn bek hangt. Ik denk dat een brugwachter de hond heeft aangehaald en dat zijn tong daarbij verplaatst is. Misschien kan Tina er mij meer over vertellen?
Kortom, gaat het zien: kleur het plaatje zelf in en maak het verhaaltje af.
December 2024